“ของเก่าที่ถูกโละทิ้ง ปกติฉันจะไม่เก็บมาใช้...แต่สำหรับเธอ จากที่ฉันคาดคะเนด้วยสายตา...สภาพน่าจะยังพอไหว”

“คนทราม จิตใจสกปรก!”

หากไม่เป็นเพราะโชคชะตานำพา “ฉัตรเกล้า” คงไม่หวนกลับมาให้ถูกดูหมิ่น จากเด็กฝึกงานที่ “เขมณัฐ” เผลอตัวเผลอใจมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง ผ่านมาเกือบห้าปีที่เก็บตัวอยู่ในโลกใบเล็กของตัวเอง ฉีกให้เธอกับเขาแยกห่างราวกับคนตายจากกัน

ความบาดหมางก่อนจากกันทำให้หัวใจเขารุ่มร้อนเจ็บปวด อยากเห็นเธอจมอยู่กับความทุกข์ อยากให้เธอสำนึกในสิ่งที่เคยทำไม่ดีกับเขา แต่ฉัตรเกล้าจะไม่ยอมหลั่งน้ำตาให้เขาเห็นแม้แต่หยดเดียว

กว่าจะรู้ตัวว่าความรู้สึกส่วนลึกโหยหาสิ่งใด เขมณัฐก็เกือบสูญเสียหัวใจและของรักอย่างไม่อาจจะย้อนกลับไปแก้ไข หากอีกฝ่ายไม่อดทนพอที่จะข้ามผ่านความเลวร้ายของผู้ชายที่เกลียดชังเธอเข้าไส้...